هر زمان بی خود هوایی می کنم

قصد کوی دلربایی می کنم

گه به مستی های هویی می زنم

گه به گریه های هایی می کنم

غرقه زانم در بن دریای خون

کارزوی آشنایی می کنم

تنگ دل شد هر که آه من شنود

زانکه آه از تنگنایی می کنم

چون مرا باد است از وصلش به دست

خویشتن را خاک پایی می کنم

ای مرا چون جان ببین زاری من

کین همه زاری ز جایی می کنم

گر دمی از دل برآمد بی غمت

این دم آن دم را قضایی می کنم

چون غم تو کیمیای شادی است

من غمت را مرحبایی می کنم

در غم تو چون کم از یک ذره ام

هست لایق گر هوایی می کنم

روشنی دیدهٔ عطار را

خاک پایت توتیایی می کنم